Chapter V

I'm on some new shit

I'm chucking my deuces up to her

I'm moving on to something better, better, better

No more tryin' to make it work 

You made me wanna say bye bye,

 Say bye bye, say bye bye to her...

Tydzień później siedziałam w jadalni w domu rodziców Kierana i Jaydona. Naprzeciwko mnie Kieran właśnie całował Susie, podczas gdy dłoń Jaydona przyciągała mnie gdzieś w talii. Co chwilę posyłałam drugiemu z nich znaczące spojrzenie, ale Jay wcześniej stwierdził, że robi to bo mama myśli, że jesteśmy parą. Nie miałam się co dziwić: w końcu każda rodzicielka marzy o synu znajdującym miłość życia, zwłaszcza jeśli jej syn co noc znajduje sobie inną dziewczynę. Od nocy spędzonej z Kieranem nie poruszyliśmy więcej tego tematu, stał się on naszą małą tajemnicą. Tylko zmieniło się praktycznie wszystko: moje spojrzenie na niego, uczucia względem jego osoby...  Ale w nim też się coś zmieniło….

-To co, Jay wybrałeś już pierścionek? – widziałam jak Gibbo po raz pierwszy przybrał szyderczy wyraz twarzy.

-Nie będę teraz o tym rozmawiać. – mój dzisiejszy partner jedynie wzruszył ramionami. –Zwłaszcza z Tobą.

-Będziesz musiał ze mną porozmawiać, bo ona jest dla mnie jak siostra. – o mało się nie zakrztusiłam i nie wyrzuciłam porcji urodzinowego tortu pani Gibbs na jeden z talerzy.

-Swoją drogą… - westchnęłam w końcu, spoglądając na kobietę, którą znałam od dziecka. – Niesamowity ten tort. Sama pani piekła?

Odciąganie uwagi mamy bliźniaków było moim zajęciem od zawsze. Szkoda, że w tym momencie to nie jej uwagę powinnam odciągać ode mnie i Jaya, a jego brata. Sama nie wiem kiedy i skąd, ale obok mnie pojawiło się wolne krzesło, a zajął je Gibbo, zostawiając swoją dziewczynę samotnie po przeciwnej stronie stołu. Posłałam jej jedynie wymowny uśmiech, a chwilę później usłyszałam, gdzieś nad moim uchem, tak dobrze znane mi zdanie…

-Nie będę się dzielił  Tobą z moim bratem – warknięcie Kierana, podczas pospiesznego nakładania na siebie ubrań, sprawił, że na chwilę się zatrzymałam. Uważnie przyglądałam się chłopakowi,  jakby zupełnie zapominając o bożym świecie, o tym, że drugi z braci wrócił właśnie ze szkoły, że za godzinę albo i dwie do domu wróci zmęczona matka chłopaków, a ja będę musiała wrócić do domu po rakietę i  ruszyć na kolejny męczący, długi i jednocześnie zadowalający mnie trening.

-Czemu? – westchnęłam, kiedy w końcu ocknęłam się i przestałam wpatrywać się w te wąskie nastoletnie plecy.

Obrócił się w moją stronę i zmierzył mnie uważnie wzorkiem. Patrzyłam w jego ciemne oczy, jakby zupełnie zapominając o tym, co przed chwilą robiliśmy i jaka nieopisana i tajemnicza więź nas łączyła. Nim się spostrzegłam przed moją twarzą znalazła się jego wyciągnięta ręka z jakąś dresową treningową bluzą.

-Po co mi Twój piłkarski dres?! – pierwszy raz oburzyłam się, jakimkolwiek gestem mojego kompana z dzieciństwa, a w efekcie podniosłam się do góry i podciągnęłam moje spodnie.

-To tylko bluza… - westchnął, przyciągając mnie do siebie i szybko całując w szyję. – Naciągnij ją na siebie. Oboje nie chcemy, żeby Jay widział to wszystko, co ja mogę.

Na mojej twarzy mimowolnie zawitał głupkowaty uśmiech. Ufałam mu, a teraz miał rację. Jay był ostatnią osobą,  której pozwoliłabym zobaczyć mnie półnago.

-Dziękuję – zaśmiałam się, całując go w policzek i łapiąc za bluzę, a następnie szybkim ruchem naciągając ją na siebie. –Posprzątaj chociaż po nas… I otwórz swojemu bratu.

Wstając od stołu i kierując się na papierosa pociągnęłam Kierana za nadgarstek. Musiałam z nim wszystko ustalić, a teraz nie było innego wyjścia niż wyjście razem do ogrodu i porozmawianie: z dala od rodziców, od Jaya i od Susie.

Usiadłam na pojedynczym schodku wyłożonym białymi płytkami i odpaliłam papierosa. Długo nie musiałam czekać na mojego kompana dziecięcych zabaw i przygód, pojawił się lada moment.

-Podnieś się. – rozporządził, zanim jeszcze zamknął drzwi prowadzące do ogrodu.

Sama nie wiem, czemu, ale jednak podniosłam się w zawrotnym tempie, a on  podłożył pod moje cztery litery kawałek jakiejś poduszki, zapewne na co dzień używanej do tych ogrodowych krzeseł, które stały teraz kilka dobrych metrów przed nami.

-Czemu to robisz? – westchnęłam głośno, spoglądając na ziemię między moimi stopami.

-Co? – Gibbs postanowił jednak albo grać na czas, albo naprawdę zgłupiał przez te kilka lat.

-Masz dziewczynę. – mruknęłam, zaciągając się ponownie tytoniem. – Niemal mieszka u Ciebie, na moich oczach ją całujesz i obmacujesz, a kiedy tylko Twój brat odważy się mnie przytulić zachowujesz się jak pieprzony pies ogrodnika!

Sama nie wiem, kiedy to pojedyncze mruknięcie w mojej wypowiedzi zamieniło się w warknięcie. Czułam jedynie, że z każdym wypowiadanym słowem szala goryczy niebezpiecznie się przechyla, a wszystko to ulatuje gdzieś ze słowami, które wypowiadałam. Nie ważne było, że mówię to teraz do Kierana, mojego przyjaciela z dzieciństwa.

-Co jeśli naprawdę postanowiłabym się związać z Jayem?! – warknęłam po raz pierwszy spoglądając w jego oczy.

Przez chwilę milczał uważnie mi się przyglądając. Odnosiłam wrażenie, że cisza między nami trwa wieczność, a całe napięcie niebezpiecznie osiąga maksymalny poziom. Najbardziej irytującą kwestią nie było jednak to, że Gibbo nie odzywa się ani słowem, a wgapia we mnie te przeklęcie ciemne i urocze oczy. Dwa ciemne węgielki, które wierciły dziurę w mojej twarzy.

-Odezwij się, kurwa… - jęknęłam zupełnie bezsilnie, co nie uszło uwadze Kierana. W odpowiedzi jedynie złapał mnie za policzki, przyciągnął do siebie i namiętnie pocałował. Do tej pory nie wiem, co mną kierowało, co sprawiło, że pozwoliłam mu się pocałować i sama zaczęłam odwzajemniać ten pocałunek. Gdybym chociaż wypiła jakąkolwiek ilość wina podczas tego obiadu. Nie wypiłam nic i byłam zupełnie trzeźwa, mimo to teraz lgnęłam do jego ust,  jak do najbardziej uzależniającego narkotyku. To chyba zdarza się raz na tysiąc trzeźwych przypadków, że nawet ledwo znając drugą osobę, odwzajemniamy jej pocałunki, odczuwamy tą dziwną więź i lądujemy z nią w łóżku. To właśnie czułam do Kierana i nie mogłam temu zaprzeczać. Przynajmniej przed samą sobą.

-Wracaj do Susie… - westchnęłam, kiedy w końcu po walce z samą sobą udało mi się oderwać od ust mojego, chyba już byłego, przyjaciela.

-Nie chcę. – jęknął, łapiąc za moją dłoń. –Najchętniej bym teraz zapakował się z Tobą do samochodu i odjechał jak najdalej stąd.

Zaśmiałam się lekko kręcąc głową. Czasem był mimo wszystko taki dziecinny, taki ‘gibbowaty’.

-Nie możesz – nie omieszkałam się mu przypomnieć, w dalszym ciągu kręcąc głową i spoglądając na nasze splecione dłonie. – Masz tutaj trochę obowiązków, a najważniejszy z nich ma blond włosy i siedzi przy stole Twoich rodziców…

-Nie jest wcale moim najważniejszym obowiązkiem. -  poczułam jak lekko podnosi mój podbródek do góry, starając się zmusić mnie do spojrzenia w jego twarz.

Sama nie wiem, czy już wtedy igrałam z ogniem, czy może tylko z moimi uczuciami. Odsunęłam swoją głowę lekko do tyłu w dalszym ciągu ściskając jego dłoń. Uważnie przyglądałam się tej dużej ciemnej ręce szczelnie oplatającej moją, tym palcom, które splatały się z moimi nie pozwalając im jednocześnie nigdzie uciec, choćby na ułamek sekundy. Kochałam ten dotyk i to dziwne uczucie, które temu wszystkiemu towarzyszyło. Chyba po prostu kochałam tego lewego defensora. Kochałam Kierana Gibbsa.

Miesiąc później nie wychodził mi żaden trening. Być może to dlatego, że moja cierpliwość powoli się kończyła, a może dlatego, że kilka dni temu jedno z kolorowych pism opublikował wywiad z Kieranem opatrzony zdjęciami jego i tej pustej blondynki, jak ostatnio zwykłam nazywać Susie. I mimo inteligencji, jaką naprawdę nie grzeszyła i tego, że za nim moje uczucia do Gibbo uległy przekształceniu o równiutkie 180 stopni ją lubiłam, teraz po prostu ją znienawidziłam. Znienawidziłam za to, że miała go na co dzień, bez żadnych pieprzonych środków ostrożności.

-Uderz trochę słabiej! – głos mojego trenera potoczył się po korcie, kiedy kolejna piłka zamiast odbić się od boiska z hukiem wleciała w siatkę. Sama nie wiem, po co wzięłam trenera. Chyba tylko potrzebowałam motywacji do zakupu nowej rakiety tenisowej, tych sportowych kiecek i targaniu tego wraz ze sprzętem przez całe miasto – tylko po to, żeby powrzucać piłkę w tą siatkę.

-Mam dość! – jęknęłam, jak mała dziewczyna i usiadłam na ziemi, przygryzając przy tym dolną wargę.

-Już zmęczona? –podszedł bliżej mnie zbierając kilka piłek, na które najwyraźniej zamachnęłam się tak, że w nie nie trafiłam. Było to o tyle dziwne, że każda żółta piłka przypominała mi blondwłosą Susie.

-Nie zmęczona tylko mam dość… - jęknęłam kładąc się teraz na korcie. – Mam dość tego przeklętego życia… Mam dość tych pochrzanionych żółtych piłek. Czemu one w ogóle mają taki kolor? Mam dość tej rakiety, pewnie będę mieć dzisiaj od niej odciski na palcach. Mam dość tych drogich sportowych kiecek, które nadają się tylko i wyłącznie na kort i dość tego dystansu jaki pokonuję trzy razy w tygodniu, żeby się tutaj dostać…

Mogę przysiąc, że byłam na skraju wyczerpania, że lada chwila z moich oczu polecieć miały łzy, a moje nogi same miały mnie zaprowadzić pod dom Kierana, chociażby po to, żeby usiąść pod jego drzwiami i poczekać, aż raczy się tam pojawić. 

~*~

Przepraszam na wstępie, że trochę Was zaniedbałam. Najpierw jednak nie miałam internetu, a w ubiegłym weekend praktycznie nie było mnie na kompie. A to jednak tutaj mam wszystko zapisane. Przynajmniej będę mogła Was zabawiać w okres świąteczny. :D

Zostały dwa rozdziały i epilog. Co dalej? Sama nie wiem. Chciałabym skończyć coś co zaczęłam poprzednio, ale ostatnio nic mi nie idzie. Nawet dodawanie tych rozdziałów tutaj, co widać. Może wolne dwa tygodnie pozwolą mi na napisanie czegoś, kto wie... Jeśli tylko się to uda to na pewno podzielę się tym z Wami. Póki, co życzę Wam miłej lektury i wesołych świąt!